Mutluluk bu olsa gerek

Bebeklerimin doğumundan beri pek çok şey mutlu etti beni. İlk gülücükleri, boynuma sarılmaları, anne demeleri. Ama bu akşamki kadar mutlu eden birşey olmamıştı sanırım.

Akşam kocamla eve gelip antreye girdiğimizde minik oğlumuz içeride odalarının kapısında duruyordu. Bizi görünce tıpış tıpış yürüyerek bir yandan da gülerek bize doğru gelmeye başladı. Hemen arkasından minik kızımız çıktı ve o da minik adımlarla bizi karşılamaya geldi. Oğlumuz önce bizi es geçip mutfak tarafına döndü, sonra bir odalarının kapısına bir bize doğru turlamaya devam etti. Kızımızsa kendini sırayla önce babasının sonra da benim kollarıma atınca dünyalar bizim oldu.

Akşam eve gelince çocuklar tarafından karşılanmaktan güzel birşey var mı? Bebeklerim büyüdükçe daha ne güzelliklerle karşılaşacağız kim bilir :)