Hayatım hızlı trende geçiyor biliyorsunuz. Sabahki yolculuğumda çalışıyorum, akşamları ise eğer gece çok uykusuz kalmışsam veya gün içinde çok yorulmuşsam uyuyorum. Rekorum 7 dakika. Genelde çiftlik kavşağını görüyor, sonrasını hatırlamıyor, gözlerimi Eskişehir girişinde açıyorum.
Geçenlerde yanıma 50-60 yaşları arasında bir adam oturdu. Yanında bulmacası, gazetesi vardı ama daha tren kalkmadan uyuyuverdi. Vay canına dedim, benden beterleri de varmış. Yol boyunca uyudu, Eskişehir'e girmek üzereyken hala uyuyordu. Artık şehir içinde ilerliyorduk, o hala uyuyordu. İnsanlar ayaklandı, kapıya gitmeye başladı, o hala uyuyordu, gara girdik ve durduk hala uyuyordu. Tren durunca uyanır diye bekledim ama yine uyanmadı. En sonunda "beyefendi geldik" diye seslenmek zorunda kaldım ama uyumaya devam etti. Birkaç kez seslendim ama uyanmadı bir türlü. Neyse ki nefes alıyordu da ölmediğini anlıyordum. En sonunda yine "beyefendi geldik" derken hafifçe dürttüm birkaç kez. Uyanmadı önce, sonra gözlerini açıp ellerine baktı (ne rüya görüyorsa artık), sonra tekrar kapadı. Galiba tekrar uyuyacak diye düşünürken birden bire sıçrayıp paltosunu almak için üst kabine doğru hareketlendi.
Vay canına dedim içimden, benden beteri de varmış, saygı duyarım. İşte Ali G o an aklıma geldi. Respect.
;)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder