Sinemaya gittim oh ne ala

Nihayet Harry Potter'ın son filmine gidebildim. Biz tatile giderken vizyona girmişti film. Cuma günü kargalardan önce yola çıkacağımız için perşembe hazırlık yapmak gerekiyordu tabii ki. Ben her ne kadar "arada filme gidelim, bavulları falan toparlarım akşam nasıl olsa" desem de kocamı kandıramamıştım. Dönüşte beni götürmeye söz verdi ve nihayet bugün gidebildik. Herkes herhalde önceden gittiği ve hafta içi olduğu için evimizin yakınındaki AFM'de salon boştu. Tam birbirimize "salonu yine senin için kapattım hayatım" demek üzereyken genç bir oğlan girdi salona. Olsun, yine de boş sayılır, 3 kişi fazla değil. Bu arada gideceğim salonun kalabalık olmasını istemiyorum ama diğer seanslar hep dolu geçsin, o salon hiç kapanmasın istiyorum, benim için büyük bir manevi anlamı var çünkü.

Neyse, filmi seyrettik, 2.5 saatten biraz fazla sürdü galiba ama zamanın nasıl geçtiğini anlamadım. Arada kitabı tekrar mı okusam acaba diye düşünüyordum, çıkışta ise son kitabı okumaya mı başlasam derken buldum kendimi. Kocam Harry Potter serisinin fazla hayranı değil, kitapları hiç okumadı, filmlere de gitmese olur aslında, bir eksikliğini hissetmez. O yüzden bari bu film oldukça heyecanlıydı, belki okumak ister diye sorayım dedim. "Hayatım, bak neler neler oldu filmde, hiç merak edip son kitabı okumak istemiyor musun, yok mu öyle bir istek içinde? diye sordum. Bana ne kadar anlamsız bir soru sordun dercesine bakıp "hayır" dedi. "Ne heyecanlı olayları ayrıca, şu oldu ama şu yüzden olmuştur, hatta gelecek filmde de kesin şunlar olacaktır" diye bir güzel tahminlerini söyledi. Ne yalan söyleyeyim, doğru tahmin etti. Ben kendimi filmde kaybederken, heyecanla seyrederken, kitabı okuduğum için neler olacağını bilmeme rağmen her seferinde yerimde sıçrarken o daha eleştirel gözle seyrediyor demek ki.

Sonuncusunu dört gözle bekliyorum.