Beklenen yazı dizisi: Hamileyim (nihayet yeniden)!-1

Beklenen dedim ama bilmiyorum bekliyor musunuz, yoksa bize ne mi diyorsunuz? Ama yazmam lazım, ileride tekrar tekrar okumam, yavrularıma okutmam lazım. Önceki yazılarımı da silmeyeceğim. Tüm üzüntülerim de burada kalacak ama bundan sonra hep mutluluk olacak hayatımızda. Bu sefer herşey farklı olacak, güzel olacak.

Geçen sene başıma gelenleri birçoğunuz biliyorsunuz. Zor bir dönemdi, atlattık. Hep dedim ki bir an önce toparlanmalıyım. Toparlanmalıyım ki bizi bırakıp giden bebeğimiz bir an önce geri gelsin. Bu sefer gelirken yalnız gelmedi, yanında bir bebek daha getiriyor sağolsun. :)

Ortaokulda çok sevdiğim bir kız arkadaşım vardı. Tam bir esmer güzeli, koyu renk dalgalı saçlar, koyu kahverengi gözler, kalkık bir burun. Bizim okulda okumayan bir kardeşinin olduğunu sonradan öğrenmiştik. Meğer ikiz kardeşi varmış. Ama yolda görseniz ikiz demeye bin şahit ister. Kız esmer güzeliyken oğlan açık tenli, yeşil gözlü ve sarışın. Nasıl şaşırmıştım anlatamam. "Ne güzel" derdim hep, "bir batında doğmuşlar". Hem kız hem erkek, hem tek hamilelik. Üstelik ilk hamilelikte. İlk çocuklarından sonra ikizleri olanları da gördüm ilerleyen yıllarda ama o ortaokul arkadaşlarım kadar etkilemediler beni. Yıllar sonra fotoğraflarını gördüm (Facebook sağolsun). İkisinin de birer çocukları olmuş. Kız kardeşin oğlu sarışın, dayıya çekmiş, erkek kardeşin kızı da hafif koyu renk saçlı. Ah genetik sen nelere kadirsin.

Sözün kısası hep onlara imrendim ben. Yaşım ilerledikçe imrenmem daha da arttı. Çocukların hep bir kardeşi olmalı fikrini savundum. Belki benim de 3 yaş büyük bir ağbimin olması yüzündendir. Ama çocuklara mutlaka kardeş lazım. Dayanışmaları, birbirlerini koruyup kollamaları ve yeri geldiğinde ana babaya karşı ortak tavır almaları için. Etrafımdaki arkadaşlarımın da beynini yıkamaya çalıştım. Kendisi 3 kardeş olan ama tek çocuk yapanlara çocuklarını kardeş sevgisinden mahrum etmemeleri gerektiğini söyledim. "Kuzenleri var, sorun olmaz" diyenlere "kuzen kardeşin yerini tutmaz" dedim. Dedim ama dinletemedim. Siz deyin ekonomik nedenler, ben diyeyim rahata alışma, yapmadılar. Oysa ben hep iki çocuk istedim. Ama dediğim gibi, yaşım ilerledikçe umudum azaldı. 36 bitip 37 başlarken hamile kaldığımda tek bebek olduğunu öğrendiğimizde içim bir an için buruldu. İkiz hayalleri kurarken tek bebek geliyordu ama buna da şükür, belki araya fazla zaman girmeden, bir bebeğe daha hamile kalabilirim dedim. Ama bebeğimizi kaybedip toparlanma sürecine girdiğimizde tekrar hamile kalmanın bu kadar vakit alacağını bilmiyordum. O zamanlar en çok duyduğum şey şuydu. Herkesin bir tanıdığı ilk trimestride düşük yapmıştı ama 2 ay sonra hemen hamile kalmış ve bebeklerini sağlıkla kucaklarına almışlardı. 2 ay oldu ama başkalarının başına gelen bu mutlu olay benim başıma bir türlü gelmedi. Sonrasında daha fazla vakit geçti ama yine olmadı. Bekleme beraberinde stresi getirdi, stres ise bildiğiniz gibi tüm hastalıkların, olumsuzlukların başı. Beklediğimiz haber bir türlü gelmedi. Sonunda hormon desteği almaya karar verdik. Vücudu biraz uyarmak lazımdı ne de olsa. Size bu yüzden uzun bir süre diyet haberi veremedim. Çünkü diyetisyenime gitmeye devam etmiş olmama rağmen hormonların etkileri yüzünden kilo veremedim. Yine olmayınca diyetisyene gitmeyi de bıraktım umutlarımı da.

1 sene 1 ay sonra mutlu haberi aldık. Bizim yavru yanında bir başka yavru getirmeye karar verdiği için gecikti herhalde. Olsun, geliyorlar ya artık, gerisi hiç önemli değil. Bu sefer herşey çok farklı olacak. 2010 çok güzel olacak dedim, canı gönülden inandım buna. Çok güzel olacak ve daha da güzelleşecek.

1. bölümün sonu.