Böyle de yaşanıyormuş

Sabah 9'da dersim olduğu için erkenden kalktım, banyo, hazırlanma derken 6:15'te evden çıkmak üzere hazırdım." Geç kalacağız daha kafanda bigudi var" diyen kocama "6:15'e yetişirim" dedikten sonra belirtilen saatte biraz da havalı şekilde "işte hazırım" diyerek ayakkabılarımı giyiyordum. Kocam sağolsun beni Gar'a bıraktı ve araba hareket eder etmez iki telefonumu da evde unuttuğumu hatırladım.

Hissettiklerim: Boşluk ve çaresizlik. Aklımda neyseki 1-2 telefon numarası var ama nereden arayacağım. Eskiden böyle durumlar için mutlaka yedekte bir telefon kartı bulundururdum ama 2 senedir bu alışkanlığımı da kaybettim. Yanımda sadece netbook bilgisayarım ve Avea jetim var. Kocam, annem, babam ararlar merak ederler, nasıl haber versem ki diye kıvranıyorum. Turkcell veya Avea üzerinde web sms atsam telefon no ve şifre ile girmen gerekiyor, şifreyi unuttuğum için yenisini almam lazım, onun için de telefon olmalı elbette.

Facebook'tan ağbime mesaj yazdım, anneme durumu bildirmesini ama kocama belli etmemesini söyledim. Sabahki o havalı halimden sonra eve telefonlarını almayı unutan biri olarak süklüm püklüm girmek istemiyordum ama kocam da farketmiş maalesef. Akşam çok feci dalga geçecek benle biliyorum.

Sonuçta öğlen oldu ve ben telefonsuz yaşayamayı şimdilik başardım. Eskiden  de böyle değil miydi, o kadar zor olmamalı diyorum bir yandan ama diğer yandan da sevdiklerimin istediğim zaman sesini duyamamak (özellikle de bebeklerimin), söyleyecek şeyim olduğunda akşamı beklemek, hatta unutmamak için not almak garip geliyor. Sonuçta teknolojiyi rahatlığımız için üretiyor ama kısa sürede bağımlısı oluyoruz. 1 gün neyse de 2 gün herhalde fazla gelir, eve gider gitmez telefonları çantama koymalıyım :)