Bir dönemin daha sonu

Bir devri daha kapattık evde. Önceki gün nihayet bebek arabamızı kaldırabildik. Dün akşam buna bir de mama sandalyeleri eşlik etti.

Okuyanlar bilir, bebek arabamızı normal işlevi için pek kullanamadık biz. Asansöre sığmayınca çocukları içine atıp dışarıda gezip tozamadık istediğimiz gibi. Çocuklar da arabada gezmeye alışmayıp gittiğimiz yerlerde yürümeyi tercih edince araba sadece bebekleri uyutmak için kullanılır olmuştu. Hey gidi günler hey, bebeklerimin uyku evrimini hatırladım da vay anasını dedim şimdi içimden.

İlk doğduklarında normal olarak 2 saatte bir uyanıp meme emmeyle başladık. Aynı anda uyandıklarında elim ayağıma dolaştı, kucağımda uyudular sonrasında, bir süre böyle devam ettik.

Sonra kucakta sallanmadan uyumamaya başladılar. 12 metrelik gereksiz uzunluktaki koridorumuzda kucağımızda birer bebekle az koşmadık kocamla. Yürüme değil, bariz koşma. Asker talimi gibi bir de şarkı uydurmuştuk "Uykusu gelmiş Belit'in, uykusu gelmiş Berke'nin" diye başlayıp çeşitlendirerek sürdürüyorduk. Yaz tatilinde bebeklerle ailemizin yazlığına gittiğimizde ilk yıl nasıl sefil olmuştuk onu hatırladım  şimdi bir de. Yine kucakta birer bebek evin içinde tur ata ata bebek uyutuyorduk kocamla (nasıl zayıflamadım onu anlamıyorum ama :) ).

Kollarımız kopunca daha rahat nasıl uyutabiliriz acaba diye düşününce önce mama sandalyeleri gelmişti aklımıza. Sandalyede ileri geri sallayınca uyuyorlardı. Çok iyi kol kası çalıştıran bir etkinlikti. Sandalyeler aynı anda ya da sırayla ileri geri itilip çekilirken feci yoruluyorduk. Alta kata giden gürültü, kırılan ve değiştirilen tekerlekler de cabası.

Sonra araba aklımıza gelmişti. Evimizde bir devrim olmuştu resmen. İki çocuk da aynı anda sallanabiliyor, alt kata da gürültü gitmiyordu. Lastikleri halıyı boyuyordu sadece onu da tekerleklere kılıf dikerek halletmiştik. Kaç kılıf eskittik unuttum valla. Çocuklar gece uyandıklarında da araba diyorlar, bazen sabaha karşı uyandıklarında kalan uykularını arabada tamamlıyorlardı. İlk başlarda uyurken sağa sola dönüp düşmesinler diye bağlıyorduk, sonra buna kesinlikle karşı olduklarını belirttiler, biz de bıraktık. Sabaha arabada uyanan direkt aşağıya inip pıtır pıtır yanımıza geliyordu. Sallayarak en geç 9 gibi uyutuyorduk, erken yattıkları için sabah 5-6 gibi uyanıyorlardı. Ben de erken kalkıp hazırlandığım için sorun yoktu, alışmıştık buna. Yazlıkta uyutma işini de arabada hallediyorduk. 9 gibi hava kararmaya başlayınca arabayla tur atmaya başlıyorduk. Gerçi bu biraz zor oluyordu çünkü arabayı gören büyük küçük herkes ikiz bebek var ne güzel diye yanımıza geliyordu, uyumak üzere olan çocuklar da uyanıyordu haliyle. Kocam artık son zamanlarda yanına kimse yanaşamasın diye öyle bir tempo geliştirmişti ki sanırdınız ki olimpiyatlara hazırlanıyor. Gece neyse de öğlenleri çok kötü oluyordu aslında. Saat 12'de güneş tam tepede, hava feci sıcak ve etrafta fazla gölge yokken ve çocuklar arabadan başka yerde uyumazken sefil oluyorduk iyice.

Ama artık bunların hepsi bitti. Bebeklerim yataklarında (daha çok da yerde) uyumaya alıştılar. Gece kalktıklarında araba diye tutturmayı önce oğlum bıraktı. "Anne yatak" diye benim yattığım yere gelmeye başladı. Oğlumla koyun koyuna uyuduğum anlamı çıkmasın bundan, tek başına yatacak beyefendi, anne en fazla kenarda oturacak, yatmayacak. Kızım hala araba istediği için kaldıramamıştık bir türlü. Ama son zamanlarda kızım da araba yerine salondaki tekli koltuğa yatmayı tercih edince araba da uyku düzenimiz açısından tarihteki yerini aldı. Dün akşam eve geldiğimde annem mama sandalyelerini de kaldırmıştı. Uzun süredir kullanmıyorduk zaten, çocuklar masada oturup yemek yemeyi tercih ettikleri için masa sandalyeleri sadece ara sıra çıkıp oturdukları, ayağa kalkıp yere atladıkları bir oyun aracı olmuştu sadece.

Böylece mutfağım feci derecede genişledi. Bu yaz çok rahat edeceğiz sanıyorum.

Her şeyin bir zamanı var gördüğünüz gibi. Değişmeyen tek şey değişim derler ya, gerçekten de öyle :)

(Foto eskilerden, oğlumun hala emzik kullandığı günlerden)