Aslında bugün başka yazı yazmayacaktım ama...

Bugünkü yazımı yazmıştım, başka birşey yazmayı düşünmüyordum ama kocamdan gelen bir telefon yazmamı gerektirdi. Sanki biliyormuşum gibi telefonu açar açmaz "Kıtır öldü mü?" diye sordum. Minik ve kendi cinsine göre artık çok yaşlı olan cüce hamsterimiz Kıtır ölmüş. Artık iyice yaşlanmıştı. Tüyleri dökülmüştü. Geceleri tekerini hiç çeviremiyordu, sürekli uyuyordu. herhalde gözleri de pek iyi görmüyordu ki artık yemek verdiğimizde elimizden kaparken zorlanıyordu, herhalde kokuya doğru geliyordu hayvan. Oysa önceden elimizden kaptığı gibi yemeğe başlardı cevizini. Son zamanlarda tutamayıp yere düşürüyor, sonra da sonra yerden almaya çalışıyordu zavallım benim.

Biraz ağladım. Beklenmedik birşey değildi aslında. Kocam her haftasonu evden çıkarken "Kıtır'la vedalaş, bir daha göremeyebilirsin" diyordu ama insan ölmesin istiyor. Her cuma yaşıyor olduğunu görünce sevinirdim. Ara sıra yaşıyor mu, nefes alıyor mu diye bakardık. Dediğim gibi çok yaşlanmıştı artık. Tüyleri hafif dökülmüştü, eski tombul halinden eser kalmamıştı ama yine de bizim Kıtır'ımızdı.

Ben ağlarken kocam "ağlama" dedi. "Hemcinslerine göre gayet güzel bir hayatı oldu. 2 kez yaz tatiline çıktı, cevizler, fıstıklar, hatta kızarmış patatesler yedi hayatı boyunca, üzülme". Sonra da "acaba hayvan kolesterolden mi öldü" diyerek beni güldürmeyi başardı.

Sonuç olarak minik yavrularımdan biri gitti. Boş kafes görmeye dayanamam ben, o yüzden yeni bir Kıtır almak, eskisi kadar çok sevmek lazım.

Şuradaki haliyle hatırlamak lazım Kıtır'ı, hayat dolu ve aynı zamanda minik yılbaşı çamına karşı öfke dolu :)