Son 20 günde neler oldu

Son 20 günde neler mi oldu? Bebekli hayatımıza alışmaya çalışıyoruz elbette. Bunun dışında olanlar ise:

-son günlerde iyice yaratık ayağına dönen ayaklarım aniden iniverdi ve ben uzun zamandır göremediğim ayak bileklerimi görünce kızım gibi oooo yaparak şaşırmaya başladım. Ellerim hala şiş ama zamanla düzelecekler.

- sezaryenden hemen sonra 10-11 kilo kadar vermişim. Ama karnımda öyle bir şişlik vardı ki ilk günlerde, her gören üçüncüyü içeride unutmuşlar galiba diyordu. Karnım da küçülmeye başladı artık ama içerideki dikişler tam olarak toparlamadan iyice inmeyecek sanırım.

- kendimi tam teşekküllü mandıra gibi hissediyorum. Kızımın emme refleksi çok iyi, ama oğlum biraz biberona alışmış galiba, pek verimli ememiyor. Kızım 20 dakikada karnını doyururken oğlumla bayağı uzun bir süre uğraşıyoruz. Arada sırada aynı anda uyanıyorlar, işte o zaman yanıyoruz. Oğlum yaygaracı olunca ilk onunla uğraşıyorum geceleri, sonra annem yetişip kızımı tutuyor, ikisini de emzirmeye çalışıyorum. Karnım düzelse emzirme minderimi takacağım belime, ikisini de oturtacağım ama henüz dikiş yerlerim sızladığı için yapamıyorum.

- acıkıp uyanmaları artık düzene girmeye başlıyor gibi. En az 3 saat uyumaya başladılar. Onlar uyuyunca ben de uyumaya çalışıyorum ama farklı saatlerde uyanınca pek fazla fırsatım olmuyor. Olsun varsın.

-iyice sulugöz oldum. Hamileliğimde bu kadar duygusal değildim, şimdi ota boka gözlerim doluyor. Trafikte sorumlu olun filmini ilk gördüğümde hüngür hüngür ağlayacaktım neredeyse mesela.

- yavrularımın fenil ketonüri ve diğer taramalar için topuk kanları alınmıştı. 4 damla kan yeterli diyorlar ya, yalan o. Filtre kağıdı üzerindeki 4 dairenin tamamen kanla dolması gerekiyormuş, bu da 4'ten fazla kan damlasını gerektiriyor haliyle. Hastanede taburcu olmadan önce hemşire çok kalın bir iğneyle derin derin delmişti bebeklerimin topuklarını. Kızım pek ağlamamıştı ama oğlum yaygarayı basmıştı. 10 gün sonra tekrar yapılacak dediler, içim parçalandı. Tekrar yaptırdığımızda bu seferki hemşire lansetle deldi ama oğlumdan çok kan çıkmayınca birkaç kez delmek zorunda kaldı. Oğlum ortalığı yıktı, ben de üzüldüm haliyle ama sağlık için gerekli elbette.

Bunların haricinde hayatım emzirme, mama hazırlama, alt değiştirme, uyuma üzerine kurulu. Annemle vardiya usülü çalışıyoruz. Annem bir de yemek-bulaşık-çamaşır-ütü işlerine bakıyor. Hakkını asla ödeyemem, annelik böyle birşeymiş, şimdi anlıyorum. İkizlerde bakıcı-yardımcı şart derlerdi, gerçekten de öyle. Hatta bakıcı mutlaka yatılı olmalıymış. 3 aydan sonra biraz daha rahatlayacağız umarım.

İşte hayatım bugünlerde kısaca böyle. Süt kokulu meleklerimle yeni hayatımıza alışmaya çalışıyoruz. Mis gibi kokar bebekler derlerdi, hakikaten öyleymiş. Koklamaya doyamıyorum. İlk zamanlarda (özellikle hastanedeyken) bebeklerime bakıp bakıp karnıma nasıl sığdılar diye hayret ediyordum (kızım 3.000 kg, 47 cm, oğlum 2.670 kg 46 cm idi). Şimdilerde de bunları ben mi doğurdum diye şaşıp kalıyorum. :)

Bir ara esmer güzeli bir kız ve sarışın yeşil gözlü erkekten oluşan ikiz arkadaşlarım olduğunu, hep onlara özendiğimi söylemiştim. Anlaşılan çok özenmişim ki onlar gibi, ama onların tersine, annesi gibi kumral, aralarda sarı sarı parlayan saçları olan, bana benzeyen ama beyaz tenli olan bir kızım ve babası gibi siyah saçlı, babasına benzeyen ama biraz daha koyu tenli bir oğlum var. Bakmaya doyamıyorum, gülümsediklerinde (bilinçsiz olduğunu biliyorum) dünyalar benim oluyor. Bir de bilinçli gülümseyip boynuma sarıldıklarında iyice eriyeceğim anlaşılan.

Allah her isteyen verir umarım, annelik gerçekten de çok değişik ve güzel bir duyguymuş. Geçenlerde 1 günlük bebeğin cami avlusuna bırakıldığından bahseden bir haber vardı gazetelerde. Nasıl yapabiliyorlar aklım almıyor. İsteyen herkese versin Allahım, tüm bebeklerin kaderleri güzel olsun.