Bebeklerimi kucağıma almak, beni gördüklerinde kollarını bacaklarını sallayarak mutluluklarını ifade etmeleri, konuştuğumda bana gülmeleri içimi eritiyor. Bir birine bakıyorum bir diğerine, içime sokasım geliyor onları. Karşılaştığım herkes bebeklerimi soruyor, iyi olduklarını söylediğimde de "ay çok zor, biz daha biriyle başa çıkamıyoruz" diyor. Hamileyken de çok dinlemiştim bunları, o zaman da gülmüştüm, hala da gülüyorum.
Tamam, ikiz büyütmek zor, yardımcınız olmadan imkansız gibi birşey hatta. Aynı anda uyansalar sorun, ayrı ayrı uyansalar saatler boyu uykusuzluk ve yorgunluk sizi bekler ama yine de güzel. O zaman da demiştim ya, benim rutinim bu. Tek bebek büyütmedim ki nasıl birşey olduğunu bilip karşılaştırayım. Bebeğine göre değişir elbette ama herhalde bana oranla biraz daha rahattır tek bebek anneleri. Ama benim de mutluluğum onların iki katı naber :)
Çocuklar tek kalmamalı, kardeşleri mutlaka olmalı dedim hep. Kendisinin kardeşi olan ama çocuğunu tek başına bırakan arkadaşlarımı doğurmaları için kandırmaya çalıştım ama başaramadım. Bakabilecek durumda olmayanlar için birşey diyemem elbette ama bakabilecek olup da rahatını bozmak istemeyenleri anlayamıyorum. Belki daha 3.5 aylık anne olduğum için bilmediğim şeyler var bu hususta, ahkam kesmemeliyim ama anlamıyorum işte. Bebekler o kadar güzel şeyler ki, insan nasıl bir tane daha istemez diye düşünüyorum meleklerime baktıkça. Hep iki çocuk istemiştim, şükürler olsun ki ikisi de aynı anda geldi bana. Eğer tek bir bebeğim olsaydı (yaşım şu anda 39 olduğu için) belki de ikinciyi yapmayı çok istememe rağmen tereddüt edecektim. Amniyosentez kabusuyla bir kez daha karşılacak olacağım için korkacak, bebeğimin sağlığı için endişe edecektim. Kimbilir belki de sırf bu yüzden ikinciye cesaret edemeyecektim. Neyse ki şimdiden iki bebeğim oldu, gönlüme göre oldu herşey.
Yine de meleklerime bakınca acaba diyorum, bebeklikten çıkıp kocaman birer çocuk olduklarında bebekliklerini özler de evde bir kez daha bebek sesi olsun ister miyim? İstesem de cesaret edebilir miyim?
:)
8 yorum:
neden olmasin :)
ben nolursa olsun , bi tane daha dusunuyorum. Leylama yazik cunku, bana degil.
loriciğim, 2 tane mutlaka olmalı zaten ama 3. zor biraz. Dedim ya yaşım 39, bnları biraz büyütüp hamile kalmak ancak 42'de falan olur. O zaman da kromozom hataları arttığı için çok korkarım. Bunlarda bile ölüp ölüp dirilmiştim :)
9 aylık 33 yaşında bir ikiz annesi olarak şahsen bi ikiz daha patlatsam mı diye düşünmüyor değilim :D
Şöyle iki tane de kızım olsa güzel olmaz mı? Kalabalık ailelere bayılıyorum ben. Tabi bu şu andaki hissiyatım, ileride ne düşünürüm bilmem :)
Anaların aslanı, ah ahh, yaşım 39 olmasa...
benim de eşim ikizlerden sonra bir tane daha yapalım olsun n'olur ki diye düşünüyor. Bakmasına ben de bakarım hatta ikiz bile yaparım hem de bu tecrube ile herşey daha kolay olur o da kesin ama içimde garip bir ihanet duygusu var. sanki başka bir çocuk ikizlerime ihanet gibi geliyor aynı aşkta ki ihanet gibi.. belki 2 tane oldukları zaten yalnız olmadıkları içindir bilemiyorum...
babycakes, her bebek bir öncekinden vakit çalar ne de olsa, hislerini anlıyorum. Ama pek güzel şeyler bebekler, keşke bu kadar geç anlamasaydım :)
merhaba,
öncelikle bebeklerinize ve size uzun sağlıklı ömürler diliyorum. ben "amniyosentez kabusu" sözünüze takıldım 40 ve 42 yaşımda iki kız çocuğu sahibi biri olarak yazıyorum. ikisinde de amniyosentez yaptırdım. bence bu sözünüz amniyosentez yaptıracak anne adaylarını ürkütebilir. naçizane fikrim acaba o kısmı çıkarsanız mı..yorumumu yayınlamazsanız da olur.
Adsız, iyi dilekleriniz için çok teşekkür ederim, kızlarınızı Allah size bağışlasın :) Yorumunuzu elbette yayınlayacağım, ayrıca uyarınız için de teşekkür ederim ancak o kısmı çıkarmayı düşünmüyorum. Amniyosentezin belli bir risk yüzdesi içerdiğini herkes biliyoru. Deneyimli hekimlerin uygulmasıyla risk daha da azalsa bile tamamen bertaraf edilemediğini siz de biliyorsunuz mutlaka. Benim de amniyosentez yaptıran ve bebeklerini sağlıkla kucaklarına alan pek çok arkadaşım var ancak bloga yazdıklarım benim hislerim, düşüncelerim.Amniyosentez kelimesi bana kabus gibi geliyor açıkçası. Bunun nedenini blogumu daha önce okuduysanız anlayabilirsiniz. Bu yazımı okuyanlara da öncekilere bakmalarını öneririm. Sadece yorum okuyacaklara ve size açıklama yapayım. Bir önceki hamileliğim düşükle sonuçlanmıştı, ilk düşük olduğu için nedeni araştırılmadı, doğanın doğal seleksiyonudur dediler. Yani bebeğimin bir şekilde bir kusuru vardı muhtemelen. Kromozom bozuklukları yaşla arttığı için bir sonraki seneki hamileliğimde de olma ihtimali daha yüksek olabilir diye korktum açıkçası. Ayrıca ikizlerde amniyosentezin riski daha da artıyor, bu da ayrı bir gerçek. Bu nedenlerden dolayı kabusum yazdım. Benim için kabus olabilir ama sizin için olacak diye birşey yok elbette. Uyarınız için tekrar teşekkürler.
Yorum Gönder