Herkes anne baba olmalı mı?

Yıllardan beri savunduğum bir fikir var, zaman içinde çok haklı olduğumu da görüyorum, etraftaki insanlar sürekli ispatlıyorlar sağolsunlar. Belki biraz acımasızca ve insan doğasına aykırı ama bence herkes anne baba olmamalı. Belli bir eğitimi olmayanlar kesinlikle olmamalı. Buradaki eğitimden kastım yüksekokul, üniversite eğitimi falan değil, bildiğiniz aile terbiyesi ve kişilerin kendilerini ebeveyn olarak eğitmeleri. Çevrede o kadar çok bilinçsiz insan var ki inanamıyorum. Ve bu kişiler kendileri gibi çocuk yetiştiriyorlar, o çocuklar da kendileri gibi..... Kısır döngü işte. Yıllar önce otobüs durağında beklerken şöyle bir şey olmuştu. Her sabah aynı saatte eksprese binerdim o zamanlarda ve o saatte binenler de genelde aynı insanlar olurlardı. Bir karı koca vardı, kadın 2. çocuklarına hamileydi. Bir sabah hava biraz soğuktu, burnu aktı kadının, cebinden selpak çıkarıp burnunu sildi. Buraya kadar herşey normal. Sonrasında selpağı gayet güzel yere attı. Gayri ihtiyari bakmışım. Mendilinizi düşürdünüz diyecektim hatta ama ne o ne de kocası rahatsız olmuş gibi görünmüyorlardı, muhtemelen dediğimi anlamayacaklardı. Minik bir örnek ama bence önemli. Sokaklara çöp atmak hem de bunu son derece umarsızca yapmak bence kabul edilmez bir davranış ve çocuklarının görüp örnek alacakları şey de bu. Ben elimdeki çöpü bir çöp kutusu bulana kadar elimde, cebimde, çantamda taşıyan biriyim, yere atmaya içim elvermez, yapamam ve yapanlara da hayret ederim. Neyse. Bunları yazmamın asıl nedeni dün gece yaşadığım bir şey. Gece 12 gibi yatmıştık. Yan komşularımız ve çocukları hakkında daha önce kısacık yazmıştım. 1.5-2 yaş arası bir oğlan. Çocuk gece ağlamaya başlamıştı. Olabilir tabii, uyuyamamıştır, korkmuştur vs ama annenin tavrı korkunçtu. Çocuk ne sebeple olursa olsun ağlarken annesi "Sessiz olacaksın, duyuyor musun beni" diye bas bas bağırıyordu. Diyelim çocuğun ağlaması sadece şımarıklıktan, istediği şeyi yaptırmak için. Öyle bile olsa annenin bu bağırışlarından sonra ben bile korktum, o el kadar çocuk nasıl şaşırmıştır kimbilir. Bir çok kez bu şekilde bağırdı, çocuk da ağlamaya devam tabii. En sonunda kadın "sessiz olacaksın, gebertirim seni" diye bağırınca yuh dedim. Bunlar ne biçin insanlar. İnsan çocuğuna nasıl böyle davranabilir? Aklım almıyor. Çocuk sahibi olmak için yıllarca bekleyen, tedavi olan, doktor doktor gezen, yine de olmayıp evlat edinen bir sürü insan var, bir de böyle insanlar var. Çocuğu doğurmak ona böyle davranma hakkını verir mi sorarım size. Hiç kimseyi kınama, başına gelir derler ama bunu kınamayayım da ne yapayım. Ben ki muhabbet kuşum ölünce karalar bağladım, ağlamaktan helak oldum, hiç mi içi acımadı o annenin çocuğuna, kendi canına, kanına delirmiş gibi bağırırken?