Gittikçe kokoş oluyorum

Yaşlandıkça insan kokoşlaşır ya, işte benim başıma da bu geliyor. Önceleri kıyafetlerimin renklenmesiyle başladı. Kırmızıyı her zaman çok sevdim ama lise zamanlarıma göre çok daha renkli giyiniyorum artık. Sonra da taşlar, boncuklar geldi. Kıyafetlerimde hiçbir taşa, boncuğa tahammül edemezken acaba olsa daha mı iyi olurdu demeye başladım. Bir ara altın yüzükte taştan hiç hoşlanmam derken parmağımda taşlı bir yüzükle çıkmıştım kuyumcudan. Ama başıma gelen son şeyle yaşımın iyice kemale erdiğini ve kokoşluk yoluna geri dönmeksizin girdiğimi anladım: Son darbeyi vuran şey kırmızı oje. Ojelerde genelde pırıltılı beyaz, uçuk pembe gibi renkler tercih ederim, arada kahverengimsi renkler de sürerim ama kırmızı asla sürmezdim. Annem ise tam benim tersim, kırmızıdan başka renk sürmeyen hayat dolu bir kadındır. Onun ısrarıyla sürdüğümde akşam eve gelir gelmez çıkartırdım çünkü ellerime baktığımda sanki benim ellerim değilmişler gibi gelirdi. Geçenlerde kırmızı bir kazak giyeceğim için haydi bir kez daha deneyeyim dedim. İlk defa ellerime baktığımda başkasınınkiler gibi gelmediler. Çok beğendim, hatta o kadar beğendim ki kendime özel 2 tane kırmızı oje tonu aldım. Daha da garibi, pırıltılı beyaz bir oje sürdüğümde dedim ki kendi kendime "bu da çok açık kaldı, keşke kırmızı sürseydim". Evet itiraf ediyorum, ben kokoş oldum anne.

Not: Hala savunduğum bir kalem var, ayaklarıma da kırmızı sürdüğümde artık tüm kalelerim yıkılmış ve dönüşümüm tamamlanmış olacak. Ama bu gidişle o da yakındır artık.