Şeker miyim eriyeyim

Yıllar önce bir analiz çalışması için Eskişehir'e Anadolu Üniversitesi'ndeki TBAM'a gelmiştim. Kocamla tanışmadan 1-2 yıl önceydi, kimbilir belki de yollarımız birbirine teğet geçmişti de farketmemiştik. Geriye dönüp ben otobüste otogara doğru giderken kırmızı ışıklarda yanımda duran arabada o mu vardı görmek isterdim doğrusu. Neyse, konu bu değil. Yağmurlu bir gündü ve benim unuttuğum bir materyali almak için otogara gidip gelmem gerekmişti. Otobüse kurulup şehrin bir ucundan öbür ucuna doğru giderken etrafı seyretmeye koyuldum. Farkettiğim ve daha sonra laboratuardaki arkadaşlarla paylaştığım şey şuydu: Eskişehir'liler yağmurdan kaçmıyorlar. Elinde şemsiye olsun olmasın herkeste bir rahatlık, yavaş yavaş vitrin bakar hızda yürümeler, sanki yağmur onların tepesine yağmıyormuş gibi. Şaşırmıştım. Ne bileyim, ben fazla ıslanmadan bir an önce gideceğim yere varayım diye yağmur yağdığında daha hızlı yürüyorum, yollarda gördüğüm pek çok insan da böyle. Yavaş yürüdüğümüz zamanlar da var tabii, mesela kaldırımlardaki bombalara yakalanmamak için basacağımız taşları dikkatle seçelim derken ister istemez yavaşlıyoruz. Ama Eskişehir'in kaldırımları güzel, bombasız. O zamanlar su sıkıntısı da yok, suları hiç bitmeyecekmiş gibi bol bol harcıyoruz (ohh, mesaj da verdim). Şimdi olsa anlarım, ohhh, yağsın yağmur, dolsun barajlar diye yağmur yağdığında memnuniyetle sırıtarak yürüyoruz yollarda ama bu dediğim bundan 5-6 yıl kadar önce.

Dün Migros'a giderken yine aynı şeyi gördüm. Ben elimde şemsiye bir ana önce gidip geleyim diye seyirtirken karşıdan yaşlı bir amca tıngır mıngır sallanarak geliyordu. ne şemsiye ne de kafada şapka. Arkasında bir anne kız, sonra başka bir yaşlı amca, solda öğrenciler derken koşturan yok yine. Hafif koşturan tek bir kişi gördüm o da trafik ışığından geçiyordu, yoksa halinden memnundu. Eskişehirliler yağmurdan kaçmıyor işte. En iyisi ben de yavaşlayayım :)