Hayat bu-2

Pazar akşam 20:30'da anneannemizi kaybettik. Eşimin anneannesiydi, benim sadece yaklaşık 5 yıllık anneannemdi ama tanıdığım kadarıyla çok tatlı bir kadındı. Minicik, incecik, ilerlemiş yaşına rağmen evinin işini yapmaya çalışan, birlikte yaşadığı oğlunun geceleri işten gelmesini bekleyen, gelince içmesi için çay demleyen akça pakça, kocama baktığı zaman gözlerinin içi gülen, ziyarete gittiğimizde vedalaşırken "yine gelin olur mu kızım" diye istekte bulunan, her gittiğimizde birşeyler yedirmek için kendini paralayan tatlı bir kadın. Pazar günü yorgun vücudu daha fazla dayanamadı. Öldüğünde ne mutlu ki yanında sevdikleri vardı. Haberi alır almaz biz de gittik. Yattığı odaya girmeye cesaret edemedim. Annem ve dayılarım perişandı. Metanetli tek bir kişi vardı, o da yıllardır bir sürü ölüm görmüş, kanını canını toprağa vermiş olan büyük teyzemiz, anneannemizin en küçük kardeşi. Dedim ya ölümün her türlüsü zor, yaşlı, genç farketmiyor. Ne kadar hazırlıklı olsanız da, artık acı çekmeyecek, kurtuldu deseniz de yine de çaresiz bırakıyor insanı.

Pazartesi için izin istedim hocamdan, sağolsun hemen verdi. Otobüs biletlerini hemen değiştirdik ve cenazeye katıldık. Evde bir sürü kadın, komşular, akrabalar, çoğunlukla yaşlı, bir sürü insan vardı. Seveni çokmuş rahmetlinin, ne mutlu ona. Camiden çıkıp evin önünden geçti cenaze arabası, evin önünde dua okulduktan sonra erkekler mezarlığa doğru yola çıktı, biz de kadınlar olarak evde kalıp yemek dağıtımına yardım ettik. Upuzun bir araba konvoyu vardı. Dedim ya, seveni çokmuş anneannemizin, mekanı cennet olsun.

Evi dolduran kalabalık gittikçe azaldı, en sonunda bir avuç yakın akraba kalakaldık. Bizler de evlerimize gidince geride kalanların halini düşündüm. Bizler kendi evlerimize gidip kapımızı kapadık, hayatımıza devam etmeye başladık. Ya o evde kalanlar, anneannemle birlikte yaşayanlar, onlar ne yaptı acaba. Bir röportajda "insan annesi öldüğü zaman büyür" gibi birşey okumuştum. Röportaj kimleydi, kim yapıyordu hatırlamıyorum ama çok doğru bir laf. Annelerimiz hayattayken hep onların küçük çocuğuyuz. İster eşek kadar adam olalım, ister kendimiz anne-baba olalım, nazımızın geçtiği, hastalanınca mızıldandığımız, her türlü kahrımızı çeken kadınlar onlar. Allah hepimizin annesine (ve babasına) uzun ömürler versin, birlikte uzun yıllar yaşamayı nasip etsin. Mekanın cennet olsun anneanne, nur içinde yat.

Camide cenaze namazının kılınmasını beklerken yıllar önce katıldığım bir başka cenaze geldi aklıma. Bir başka üniversitenin aynı bölümünden gencecik bir arkadaşımız ölmüştü. Geleceği parlak bir bilim insanıydı, 1-2 yıl önce evlenmişti. Dağcılıkla ilgilendiği için çok güzel bitki fotoğrafları çekerdi. Yüksek dağ florasında bir numara olacağını düşünürdük hep. Çok sevdiği dağlardan bir gün dönemedi. Cenazesine Hacettepe, Ankara ve Gazi Üniversitesi'ndeki ilgili Anabilim Dallarından katılım oldu. Kocatepe Camii'nin koskoca avlusunu unutamam. Ailesi acı içinde bir yerlere çökmüş kalmışken son görevini yapmaya gelen hocalar, asistanlar arasında sanki bir kokteyl parti veya sempozyumun hoşgeldiniz toplantısıymış gibi "siz neler yaptınız görüşmeyeli, o çalışma nasıl gidiyor, biz de yazlık aldık tatilden yeni döndük" vs gibi konuşmalar dönüyordu. 2 arkadaşımla birlikte nasıl sinir olduk anlatamam. Bilmiyorum, çok kızmamak gerek belki de çünkü ateş düştüğü yeri yakıyor ve hayat diğerleri için devam ediyor.

Hepinize sevdiklerinizle birlikte uzun ve sağlıklı bir ömür diliyorum.