Döndüm

Hayat devam ediyor. Ben de bir süre ayrı kaldıktan sonra geri döndüm. Hepinize ilginiz için tekrar teşekkür ederim. Bayağı toparlandım sayılır ama dandik komedi filmlerindeki hafif duygusal sahnelerde ağlama potansiyeline sahibim. Zaten sulugözdüm ama hormonların iniş ve çıkışları iyice duygusal yaptı beni galiba.

Neyse. Pazar günü kocamla birlikte evimize döndük. Son 3 haftadır evime gelememiştim, doktorum yola çıkabilirsin deyince raporumu evimde, kocamla birlikte geçirmeye karar verdim. Ve bu sayede ilk defa hızlı trene bindim. Rahatsızlığım nedeniyle Business Class'a bilet aldı kocam. Herhalde görüp görebileceğim tek business class yolculuğu bu olacaktır, o yüzden görmemiş gibi fotoğraf çekip durdum.

Business Class internet bağlantısının, tekli koltuğun (normal trenlerin aksine, hızlı trende ekonomi sınıfında tekli koltuk yok), koltukların arkasında minik ekranların olduğu bir vagon. İçeçecek ve çikolata veya minik fındık paketi de ayrıca ücretsiz olarak veriliyor. Uçaklarda tepede olan ekranlardan da var. Yola çıkınca nerede olduğunuz, ne kadar yol kaldığına dair bilgiler veriyor. İster oradan bakın, ister önünüzdeki koltuktaki ekrandan, o size kalmış. Ayrıca müzik dinleme, film izleme şansına da sahipsiniz. Fazla alışmamaya çalıştım, ne de olsa ekonomi sınıfında yok bunlar.

Kocamla şansımıza bizim önümüzdeki ekranlar çalışmıyordu. O kadar da üstünde durmadım, sağlık olsun derken biz talep etmeden bir görevli geldi ve hemen düzeltti sistemleri. Business farkı bu olsa gerek. Tren boş olur diye düşünüyordum ama vagon tamamen doluydu (diğer vagonlardaki durumu bilmiyorum). Sanıyorum yolcuların çoğu İstanbul bağlantılı seferdeydi, inenleri bir kısmının Eskişehir Garı'nda bekleyen Sakarya Ekspresine bindiklerini gördük çünkü. Diğer saatlerde nasıldır bakmak lazım.

Tren Ankara çıkışında Sincan'ın ilerisine kadar yavaş hızda, daha sonra kendi hattına geçince normal hızda (250 km/saat civarı) ilerliyor. Eskişehir girişi de aynı şekilde. Böylece 1.5 saatte gelmiş oluyorsunuz. Şöyle diyeyim, film olarak Jumper gösteriliyordu, filmini sonunu göremedik, o kadar kısa sürdü yani yol. :)

Yolda giderken herkes bize bakıyordu. Hemzemin geçitlerde duran arabalar, istasyonlardaki yolcular, yanından geçtiğimiz diğer trenlerdeki yolcular... Ben de olsam bakardım. Onlar bize bakarken sanki hatları ben döşemişim, treni ben kullanıyormuşum gibi gururlandım nedense. Büyük bir yatırım bu ülkemiz için. Hele İstanbul hattı da tamamlansa harika birşey olacak. Bir vatandaş olarak gururlanıyorum elbette.

Yolda giderken, daha doğrusu kendi hattında kayarak ilerlerken bir ara mp3 player'ımda Apocalyptica'nın çok sevdiğim bir şarkısı çalıyordu. Grubu duymuşsunuzdur belki, ilk çıkışlarını Metallica'nın şarkılarını çello ile yorumlayarak yaptılar. Bence kendi şarkılarını çaldıkları albümler çok daha güzel. Genelde enstrümantaldir şarkıları, ama son albümlerinde 1-2 şarkıcıyla düet de yaptılar. Şebnem Ferah'ın bir albümünde de çalmışlardı hatırlarsanız. Bahsettiğim şarkı Reflections albümünden "Conclusions". Çok hüzünlü bir şarkıdır, çellonun nağmeleri insanın hem içini acıtır hüzünlendirir, hem de alıp başka yerlere götürür, iniş çıkışlarıyla sanki hüznün sonunda başka güzellikler gelecek der gibidir (ya da bana öyle gelir). Ama bu sefer şarkının tamamını dinlemeye dayanamadım. Çok sevmeme rağmen kapamak zorunda kaldım. Belki daha sonra.

1-2 fotoğrafla trenin içini göstereyim size. İşte ilk ve sanıyorum ki yegane lüks hızlı tren yolculuğum.