Nihayet biz de gidiyoruz

Bugün 11 seansına Avatar'a gidiyoruz kocamla. Eskişehir'de tek bir 3D salon olduğu için seanslar hep dolu oluyor. Biz de ancak 11'de istediğimiz gibi bir yer bulabildik. Arkada kimse olmayacak (böylece çoluk çocuğun koltuğa vurması elimine edilecek), ortalarda olacak ki ekrana daha iyi hakim olunacak ve çok kalabalık olmayacak. Tüm bu kriterleri haftalar sonra bu seans sağlayabildi. Daha önce de 3D film seyretmiştik, hatta U2 konserine de gitmiştik ama bu film için herkes çok farklı ve muhteşem diyor. Bakalım, biz de gidip görelim. Aklım Sherlock Holmes ve Yahşi Batı'da da kaldı ama onlara daha sonra gideriz herhalde.

Haydi bize iyi eğlenceler.


Ek: Filme gittik geldik. Gerçekten de dedikleri kadar varmış, harika bir filmdi. Filmin 3D olmasını bırak, tasarımcılara hayran kaldım, o ne biçim yaratıklardı öyle, benim asla böyle bir hayal gücüm olamayacak, hem özendim hem hayran oldum kendilerine.

Filmde bayağı bir ağladım. Galiba tek ağlayan da bendim. Sol tarafımızda oturan genç bir çift bütün film boyunca konuştu, gülüştü, telefonlarına baktı ve öpüşüp durdu ve hatta daha neler neler ama biz kendimizi film izlemeye kaptırdık (arada kocamın yukarıdaki kameradan bahsetmesiyle 2. yarı duruldular bayağı). Çocuğun gözlük takmayışından ne niyetle geldikleri belliydi aslında.

Neyse, film süperdi ama kocamın çıkışta yaptığı espri de (elbette ki) harikaydı . Kocamın minik bir atkuyruğu var. Aslında minik demeyeyim, saçlar kıvırcık-dalgalı karışımı ve aslında benimkinden uzun. Bana dedi ki: "Şimdi atkuyruğumu egzosta sokup arabayı öyle çalıştıracağım." Belki de benim kocam diye bana komik geldi ama yok, cidden komikti. :)