Hamilelikle ilgili son yazım - ama şimdilik

Öncelikle yanımda olan, yorumlarıyla bana destek veren, okuyan ama ne diyeceğini bilemediği için yorum yazmayıp iyi dileklerini içinden yollayan hepinize çok teşekkür ederim. Birşey demek, teselli etmeye çalışmak çok zor biliyorum. Hepinize dualarınız ve iyi dilekleriniz için tekrar tekrar teşekkür ederim.

Ne olduğunu merak ediyorsunuzdur, o yüzden hem size bilgi vermek hem de bebeğime veda etmek istiyorum.

Perşembe günü kocamla birlikte 11. haftada yapılan ikili test ve ultrason taraması için hastaneye gideceğimizi yazmıştım. O anki endişem ikili test sonucunun ne çıkacağıydı, böyle birşey olacağı aklımın ucundan bile geçniyordu. Doktorumuz ultrasonla karından muayene ederken bebeği net göremedi. Kocam o an bir terslik olduğunu anlamış. Diğer yolla baktı ve bebek oradaydı, hatta şekli biraz daha insana benzemişti. İçim rahatladı ama erken sevinmişim. Doktorumuz baktı etti, sonra doppler görüntüsüne geçti. Bu görüntülemede renkli olarak kanlanan bölgeleri görebiliyorsunuz. 6. haftada kalp atışlarını ilk duyduğumuzda yine renkli doppler ile bebeğin kalp taslağını kırmızı olarak görmüştük. Kanla dolup boşalan minik yanıp sönen kırmızı bir pırıltıydı. Bu sefer ise hiçbirşey yoktu. Yine de konduramıyor insan. CRL yani baş popo mesafesini ölçünce anladım. Ölçüm sonucu bebek 9 hafta ve 1 günlük görünüyordu. Bir sorun mu var diye sordum, aldığım cevap maalesef var oldu. Bunları yazarken ağlıyorum ama bu son olacak, güçlü olacağım ve ağlamayacağım bundan sonra. Siz de üzülmeyin benim için.

Doktorumuz bize durumu özetledi. Missed Abortus deniyormuş buna. Belirti vermeyen bir düşük türüymüş. Sadece 1 damla kan olur, onun haricinde birşey olmaz dedi. Ne ağrı, ne sancı ne de yoğun bir kanama. Bizimki gibi rutin kontrollerde anlaşılabilirmiş ancak. Demek geçenlerde yaşadığım sıkıntı bunun belirtisiymiş. O gün apar topar gittiğimizde kalp atışını duymuştuk bebeğimizin. Birazcık daha dayanmış, sonrasında gücü kalmamış demek ki.

Belli bir nedeni yokmuş. Kendimi suçlayıp buna neden olacak bir şey yapıp yapmadığımı sorguladım ama buna neden olacak hiçbirşey yapmamıştım. 10 haftadan önceki düşüklere bebekteki bir anormallik neden olabilirmiş. Bir terslik olduğunda vücut hamileliği sonlandırırmış. Doktorumuz "teselli olmaz sizin için biliyorum ama 4.-5. aylarda amniyonsentezle genetik bozukluk olduğu tespit edilen hastalarımız oluyor, bebeği bir nevi doğumla almak zorunda kalıyoruz, en azındna böyle bir durum yok" dedi. Sonrasında ne yapacağımızı konuştuk, kararlaştırdık ve dün akşam için randevulaştık.

Yollarda ağlaya ağlaya fakülteye gittik kocamla. Hamile olduğumu bilen 1-2 arkadaşıma ve Ana Bilim Dalı Başkanımıza durumu yine ağlaya ağlaya anlattım. En zoru anne-babalara, abla ve ağbiye haber vermek oldu. Herkesi neşeye boğmuştu bu bebek ama olmadı işte.

O gün sürekli ağladım, gözlerim kurbağaya döndü, kocamla birbirimize sarılıp teselli etmeye çalıştık. Çok sarsıcı bir durum bu, ilk 3 ay bitmek üzere, artık daha rahat oluruz, düşük tehlikesi azalır derken hiç beklemediği bir anda böyle bir şeyle karşılaşmak insanın suratına bir tokat gibi çarpıyor, sersemletiyor.

Dün nispeten iyiydim. Herşeyin hayırlısını diledim her zaman. Herşeyin bir zamanı var, ne kadar istesen de, kendini yırtsan da o belli zamandan önce olmaz hiçbir şey dedim. Ve hep dedim ki, doğacak hiçbir bebeğe engel olamazsın, kaderinde doğmak varsa doğar o minik mucize. Ve iyi olmaya, güçlü olmaya karar verdim. Kendimi hazırladım, bebeğimle vedalaştım. Biliyorum ki bizi bırakıp giden meleğimiz yine gelecek bize. Onun gelişini çabuklaştırmak için ruhen ve bedenen bir an önce toparlanmam gerek. Bu yüzden iyi olacağım.

Dün operasyona girerken de bizi ileriki aylarda bebeği aldırma-aldırmama ikileminde bırakmadığı için Allaha şükrettim. Başka bir teselli bulamıyor insan bu durumda. Meleğimiz bizi böyle bir durumda bırakmamak için sessizce gitmeyi tercih etmiş, anne-babasını daha az üzmek istemiş.

Dediğim gibi dünden beri daha iyiyim ve bebeğimizin bir an önce geri gelmesi için iyi olacağım. Kocam da daha iyi olacak. Yaralarımızı birlikte saracak ve bebeğimizi kucağımıza alacağımız günü bekleyeceğiz.